Tarlalardan, soframıza gelen mucize...

Ne demiş Aşık Veysel;

Dost dost diye nicesine sarıldım

Benim sadık yarim kara topraktır.

Beyhude dolandım boşa yoruldum

Benim sadık yarim kara topraktır.

............

Koyun verdi kuzu verdi süt verdi

Yemek verdi ekmek verdi et verdi

Kazma ile dövmeyince kıt verdi

Benim sadık yarim kara topraktır.

...........

Karnın yardım kazma ile bel ile

Yüzün yırttım tırnak ile el ile

Yine beni karşıladı gül ile

Benim sadık yarim kara topraktır..

..........

Küçük bir çiçek.. Henüz solgun, tam canlanmamış. Ama bir haftayı bulmaz canlanır tohum saçar ve kan kırmızı domatese dönüşür. Bu mucize değildir de nedir ki?

Ya o köklerini hiç kopmayacakmış gibi toprağa salan, salatalarımızın baştacı, yemeklerimizin olmazsa olmazı soğan....Ne kadarda ihtişamlı görünüyor toprağın üstünde. Adeta sahiplenmiş, "buralar benden sorulur efendi" der gibi başını yükseltmiş bulutlara...

Toprak... Yağmurla beraber, elinden geleni esirgemeyen, bir alıp bin veren, bolluk, bereket, zenginlik getiren toprak..

Ve kadınlarımız... Toprak gibi cömert, toprak gibi canlı, toprak gibi nazlı kadınlarımız.