Malzemeler :
1 paket akdeniz yeşilliği (endivyen, maskolin, lollorosso)
1/2 demet roka
kiraz domates
Hellim peyniri ya da herhangi bir beyaz peynir
limon ya da balzamik sirke
zeytinyağı
tuz-karabiber
Yapılışı :
Yeşillikler iyice yıkanıp, kurulanır. Salata tabağına yerleştirilen yeşilliklerin üzerine ikiye bölünmüş kiraz domates ve küp küp kesilmiş peynirler konulur. Bir kasede limon suyu, zeytinyağı, tuz karabiber çırpılıp salatanın üzerine gezdirilir.
Afiyet olsun
1 paket akdeniz yeşilliği (endivyen, maskolin, lollorosso)
1/2 demet roka
kiraz domates
Hellim peyniri ya da herhangi bir beyaz peynir
limon ya da balzamik sirke
zeytinyağı
tuz-karabiber
Yapılışı :
Yeşillikler iyice yıkanıp, kurulanır. Salata tabağına yerleştirilen yeşilliklerin üzerine ikiye bölünmüş kiraz domates ve küp küp kesilmiş peynirler konulur. Bir kasede limon suyu, zeytinyağı, tuz karabiber çırpılıp salatanın üzerine gezdirilir.
Afiyet olsun
Fabrikada sıradan kağıt tomarları halinde beklediğim bir gün, beni aldılar ve üstüme bir sürü yazılar yazmaya başladılar. Her yazının sonunda birçok bilgiyi öğreniyordum. Açıkçası bu kadar bilgiyi taşımak bana gurur vermişti, ama akıbetimi de merak etmiyor değildim. Ne olacaktı bütün bu bilgiler, kimin işine yarayacaktı. Ben bunları düşünüp dururken, kendimi bir kitapçının tezgahında buldum. Bir sürü renkli kapakları olan kitapların yanına beni de koymuşlardı. Evet beni okuyacak bir meraklı bekliyordum. Çokta fazla beklemeye gerek kalmadan, bir üniversite öğrencisinin çantasına girmiştim bile. Yine bilmediğim bir mekana gidiyordum. Otobüsün içinde olduğumu, sevgili okurum beni çantasından çıkartıp sayfalarımı karıştırmaya başladığında anladım. Sahibimin sevimli bir yüzü vardı. İlgiyle bana bakıyor, bazı satırları gözden geçiriyordu. En büyük endişem bana hoyratça davranmasıydı. Ya yapraklarımı kıvırırsa, ya üstümü karalarsa. Bu düşünceler arasındayken, bir kitap ayracı çıkartıp rast gele bir sayfaya yerleştirdi. İşte dedim, sahibim bana asla zarar vermeyecek. Eve geldiğimizde çalışma masasındaki yerime kurulmuştum. Sahibim özellikle akşamları geldiğinde beni dikkatlice okuyor, kaldığı yeri kitap ayıracı ile belirleyip, yine özenle masasına bırakıyordu.
Ancak bu saltanatım fazla sürmedi. Sahibim beni son sayfama kadar okuduktan sonra, diğer okuduğu kitapların yanına, kitap rafına kaldırdı. Birden çok üzüldüğümü hissettim. Artık bir işe yaramayacak, burada sararıp solacak, kimseye faydalı olamayacaktım. Yanımdaki kitaplarda ümitsiz bir bekleyiş içindeydiler. Sık sık kütüphane denilen bir yerden bahsettiklerini duyuyordum. Ama hiç oralı olmuyordum. Ben burada hapis olmuş, sayfalarım açılmamak üzere kapanmıştı.
Ofisteki görevli itinayla ve sırayla bizi incelemeye başladı. Eksik sayfalarımız var mı? Üstümüz fazla yazılıp çizilmiş mi? Kendi kütüphane politikalarına uygun olup olmadığımıza baktı. İçimizden birkaçını tekrar sahibime geri verdi. Neyse ki ben masanın üstünde sessiz ve heyecanlı bekleyişimi sürdürdüm. Sahibim yerinden kalktı. Üstünde iyi bir iş yapmış olmanın verdiği gurur vardı. Görevli, bu güzel bağışlar için teşekkür etti ve isminin bağışlayanlar listesinde yer alacağını söyledi. Sahibimin omuzları bir o kadar daha dikleşti. Kendiyle daha bir gurur duydu.
Etrafıma şöyle bir baktım. Bir çok kitap rafta bekliyordu. Ne olacaktı şimdi? Burada ne kadar kalacaktık? Bütün bu belirsizlikler canım çok sıkmıştı. Ama beklemekten başka elden de bir şey gelmiyordu ki. Neyse ki eski arkadaşlarım yanımdaydı. Kendimi yalnız hissetmiyordum. Birkaç gün sonra görevli bayan beni ve arkadaşlarımı masasının üstüne aldı. İç kapağıma ve sırtıma numaralardan oluşan bir etiket yapıştırdı. Hey dedim neler oluyor? Niye numaralanıyoruz? Sonradan öğrendim ki bu bizim kütüphaneye işleniş sıramızı belirten demirbaş numarasıymış. Hoşuma gitmişti. Sonra birkaç işlemden daha geçtik o ofiste. Bunlarda biri de güvenlik mekanizmasıymış. Buna ne gerek var dedim içimden. Kitaba kim zarar vermek isterdi ki. Sonradan duyduklarım aklımı kaçırmama sebep olacak cinstendi. Örneğin, beni kütüphaneden izinsiz almak isteyenler olabilirmiş. Bu benim can güvenliğim içinmiş. Daha birçok şey duydum ama bunları burada sıralamak mümkün değil. Bu işlemlerden sonra, metal bir arabaya, arkadaşlarımla beraber itinayla yerleştirildik. 
Bu serüven artık çok eğlenceli olmaya başlamıştı. Demirbaş numaralarım verilmiş, güvenliğim sağlanmış bir şekilde arabaya kurulmuştum. Bir kişi bizi asansöre bindirdi. Biraz hoyrat mı davranıyor ne? Hey yavaş olsana diye bağırdım. Asansörden indikten sonra, yine uzun bir koridoru geçtik. Bu kez başka bir katta, başka bir ofisteydik. İçeriye girdiğimde gözlerime inanamadım. Ne çok kitap var burada da. Bizi getiren görevli, yolculukta ki gibi davranmadı. Daha bir itinayla, diğer bekleyen kitapların yanına koydu bizi. Burada her şey sırasına göre yapılıyor. Onun için anladım ki ben de sıramı beklemeliyim. Neyse ki çok fazla beklemedim. Nazik bir el beni aldı. Masasının üstüne koydu. İnanamıyorum. Sayfalarımı boyuyorlar. Bazı sayfalarıma siyah mürekkepli bir yazı basıyorlar. Nakış gibi süslediler beni. ‘Kaşe işlemleri tamam’ dediklerinde, ancak ne olduğunu anlamıştım. Yeni imajım sayesinde çok havalı görünüyordum. Burada işim bittikten sonra, başka bir nazik el aldı beni. Yanında bulunan kitapların üstüne yerleştirdi. Üstü kitaplarla dolu bu masada bende yerimi keyifle almıştım. Yine sıramı bekliyordum. 
Acaba yeni sahibim bu kişimiydi. Merakla yüzüne baktım. Ama o hiç oralı olmadı. Başka bir arkadaşımı almış, inceleyip duruyordu. Anlaşılan şuan benimle ilgilenmeyecek. Birkaç saat sonra sıranın bana geldiğini anladım. Yeni sahibim beni eline almış, içindekiler sayfasını inceliyor, hangi bilgileri içerdiğimi anlamaya çalışıyordu. Ölçtü, biçti. Kafasında neler kurdu bilemem ama, yaptığı her işlemi bilgisayarına kaydetti. Sonra bir numara yazdı iç kapağıma. O numarayı da bilgisayarına kaydetti. Sonradan anlayacaktım bunun ne numarası olduğunu. Bir süre sonra beni de bilgisayara kaydettiği kitaplar arasına bıraktı.
Ne yani bütün işim bu muydu benim? Yalnızca bilgisayara bilgilerim yazılıp, bir kenara mı atılacaktım. Dur bakalım var bunda da bir iş dedim kendime. Ne kadar bu masanın üstünde beklediğimi hatırlamıyorum çünkü uyukluyordum. Birden yerimden sıçradım. Bu kez başka nazik bir el beni masasına taşıdı. Bilgisayarına demirbaş numaramı yazdığını gördüm. Sonra beyaz bir etiket çıkarttı. Masasının üstünde sırtına etiket yapışmış bir sürü kitap vardı. Çıkarttığı bu etiketin, benim iç kapağıma yazılan numaraların aynısı olduğunu anladım. Bu nedir şimdi böyle diye söyleniyordum ki; kısaca bunun benim adresim olduğunu söylediler. Artık yukarıda ki yerim belliymiş. Nerede, hangi kitabın yanında duracağım. Bu numara olmazsa yerim, yurdumda belli olmazmış. Şaşkınlıktan ağzım bir karış açık kaldı. Hadi etiketlediniz onu anladım da, bu bant ne oluyor ki. Onu da öğrendim hemen. Etiketim düşmesin, eskimesin diyeymiş. Anladım ki her şey benim iyiliğim için. Artık ağzım kulaklarımda bundan sonra olacakları bekliyorum. Bütün bu işlemlerden sonra etiketleri çıkartan görevli, başka bir yeri aradı telefonla. Biz ekip halinde yine metal arabaya konduk.
Yine arabaya doluştuk. Laf aramızda ben bu araba yolculuklarını çok sever olmuştum. Her binişimde farklı bir işlem için, farklı nazik ellere emanet ediliyorduk. Haydi bakalım şimdi sıra nerede? Meraktan çıldırmak üzereydim. Yine sallana yuvarlana asansöre geldik. Asansör üst katlara doğru yol almaya çalışırken, heyecandan yerimde duramıyordum. Asansör durdu ve biz yola koyulduk. 
Gözlerime inanamıyorum. Bu nedir böyle? Bir sürü sıra sıra raflar ve yüzlerce kitap. Hepsi asker düzeninde sıralanmış. İlk sahibimin beni aldığı kitap evinde bile bu kadar çok kitap yoktu. Yine dans etmek geldi içimden. Mutluluktan uçuyordum. Benimle beraber yanımdakilerde heyecandan duramıyorlardı. Arkadaşlarıma da çok alışmıştım, çok sevmiştim, iyi de anlaşmıştık birkaç gündür. Hele ilk günden beri yan yana durduğumuz edebiyat kitabı ne güzel şiirler okumuştu bize. Ama o da ne? Neden şimdi ayrı yerlere gidiyoruz ki? Arkadaşlarımın her biri başka raflarda, yabancı kitapların yanına konuyordu. Mutluluğum kısa mı sürecek ne? Bir türlü anlam verememiştim neden ayrıldığımıza. Bu kez adeta pamuk gibi bir el aldı beni eline. Sanki hoş geldiniz diyordu. Her birimize ayrı ayrı sevecenlikle bakarak. Ama olsun. Yine de kızgınım ben. Beni nasıl ayırırlar ki arkadaşlarımdan. Neyse dedim bu işte de vardır bir hayır. Rafların arasında geçerek orta sıralardan bir yere geldik. 
Ayten
1970’li yıllarda çocuk olmak, inanılmaz güzeldi. Dört tekerlekli patenlerin pek tanınmadığı bir zamanda, paten sahibi olmak ise ayrıcalıklıydı. Birçok kişi patenlerimle gezerken bana uzaydan gelmişim gibi bakar, yaşlılar şaşkın şaşkın gözlerini açar ve aynen şu ifadeyi kullanırlardı : “Biz düz yolda gidemiyoruz, şu çocuğun yaptığına bak. Ah ah zamane çocukları işte”. Zamane çocukları, bu kavram galiba hiç değişmiyor. Bizde şimdiki çocuklara zamane çocukları demiyor muyuz?
Necefli maşrapadan gözlerini ayırmayan biz çocuklar neredeyse hipnoz durumuna gelirdik. Yayın kesilmese bile sık sık şehirde elektrik kesilirdi. İşte o an bittiğimiz andı. Bazen film esnasında rol gereği erkek aktör bayana sarılır, o zaman büyükler hemen çocukların gözlerini kapatırdı. Ne vardı ki bunda, niye gözlerimiz kapatılıyordu. Hep merak ederdik. Her akşam Adile Teyze tatlı sesiyle bize uykudan önce programını sunar, haydi kuzucuklarım sütünüzü için, doğru uykuya derdi. Derdi de kim dinlerdi. Pazar günleri seyrettiğimiz kovboy filmleri, oyunlarımıza ilham kaynağı olur, aynı gün yayınlanan meşhur Pazar Konserleri müzik dağarcığımıza renk katardı. Elimize aldığımız yamuk yumuk bir sopayla, başımızı da aşağı yukarı hızlı hızlı sallayarak, bir orkestra şefi edasıyla bizde hayalimizdeki orkestrayı yönetirdik.
Murat 124 taksiler o zamanların Mercedesleriydi. Arabası olan kişi herkesin gözünde zengin sayılır, itibarı bir o kadar artardı. Telefon ise devlet dairelerinde bile lüks eşyalar sınıfındaydı. Ticari taksiler damalı olur, şimdiki taksimetre yerine pazarlık usulü işlerdi. Şehirlerarası yolculuklar, sigara dumanından içerisinin görülmesi pekte mümkün olmayan 302 otobüslerle yapılırdı.
Hadi ondan da mı sıkıldık. Getirin çocuklar topu, dizin taşları üst üste tombik oynayacağız. Biri arkadan bağırır: Menekşe mendilim düşe, bizden size kim düşe? O zaman anlardık tombikte bitmiş. Elbette bunlar bahar ve yaz eğlencelerimizdi. Kışlar ise bir başka güzel geçerdi. Kar yağdımı, mahallenin bütün çocukları kartopu savaşı yapar, en güzel kardan adam yarışması düzenlerdik. Bir keresinde feminist duygularımız kabarmış başında başörtüsü, üstünde şalı olan kardan kadın bile yapmıştık. Ne yazık ki kış günlerinde, okuldan arta kalan zamanlarımızı çoğunlukla evlerde geçirirdik. Evde oynanan oyunlar da sokaktakini aratmazdı. Kızların en büyük lüksü kağıt bebeklerdi. Şebnemler, Meltemler. Kağıt bebeklerin yine kağıttan kıyafetleri olurdu. Bizim öyle gerçek saçlı Barbie bebeklerimiz yoktu. Ama o kağıt bebeklerle inanılmaz keyif alarak oynardık. Kimimizin bebeği anne, kimimizin ki evin küçük kızı olurdu. Kıyafetleri değiştirirdik. Birde kartpostal toplama merakımız vardı. Renkli renkli.. Üç boyutlu olanların kenarından oynattınmı rengi ve şekli değişirdi. Onlar hepimizin en favori kartpostalıydı. Kemallettin Tuğcu romanları popüler romanlarımız, Jule Verne’in romanları ise vazgeçilmezler arasındaydı. Güliver’in maceralarıyla, Liliput ülkesine yolculuk ederdik. Kızlar Ayşegül serilerini okumaya bayılır, oğlanlar ise Tombiks, Teksas, Zagor karakterlerini kendilerine idol seçerlerdi. Okul zamanı geldimi daha bir heyecanlı olurdu herkes. Siyah önlüklerin üstüne takılan kocaman beyaz yakalar. Birinci sınıf kitaplarının başkahramanı Cin Ali ve Oya. Bu çöp kahramanlar, top atar, ip tutar, ordan oraya koşardı. 
Teneffüslerde mahallenin fırınından yeni gelmiş çıtır simit ve Neşe gazozları enerjimizi bir kat daha arttırırdı. Okulumuzda kalorifer yoktu. İrice bir soba sınıfın ortasında durur, hademe, biz gelmeden sobamızı yakmış olurdu. Hatta bir keresinde bir arkadaşımız sobaya o kadar yaklaşmıştı ki önlüğü bir sene boyunca o günün hatırasını yaşatmıştı. Öyle her istediğimiz olmazdı bizim çocukken. İsteklerimizin haddi ve sırası vardı. Mesela ayakkabı okul açılmasına yakın, çoğunlukla da bayramlarda alınırdı. Hele o bayramlar. Ne güzeldi. Tanıdık tanımadık, herkesin evi dolaşılır, şekerler toplanır, paralar cüzdanlara itina ile konur. Eğer paralarımız lunapark için yeterli olduysa, doğru atlıkarıncaya gidilirdi. Yine bir bayram günü, yeni giysilerimizle oyun oynarken, salıncaktan kuş uçuşu yapıp, üstümü berbat ettiğim günü dün gibi hatırlıyorum da, eve gittikten sonra başıma neler geldi, bir türlü hatırlamıyorum.
1980’li yıllar .. Kartpostal koleksiyonu artık yerini Plak koleksiyonuna bırakmıştı. Müzik setleri neredeyse bir mutfak dolabı kadar büyüktü. Özel ağaç kaplama içine yerleştirilmiş, radyo ve pikap. Her gencin sahip olmak istediği bir eşyaydı. Adam olacak çocuk için yaşımız biraz büyük sayılırdı, ama yine de ilgiyle izler, Barış Manço’nun gittiği ülkeleri dikkatle takip ederdik. Kadife sesli sanatçı Julia Iglasias, çikolata renkli sanatçı Shirley Bessey TRT 3’te Sezen Cumhur Önal’ın programında yankı bulur, sinemalarda Ferdi Tayfur, Orhan Gencebay furyası eserdi. Sene sonları okul kapanmadan yapılan okul çayları en büyük eğlencemizdi. Hepimiz büyük bir heyecanla o günün gelmesini bekler, kıyafetlerimizi özenle hazırlardık. Çaylarda yapılan dans, balon patlatma gibi yarışmaları hatırladıkça, o günlerin hoşluğu ile yüzüme bir tebessüm yayılır. 80’li yıllarda genç olmak demek Break Dans demekti. Birkaç arkadaş, teneffüslerde kendi yaptıkları müzik eşliğinde vak vak dansı da yaparlardı. Erovizyon Şarkı Yarışmasının en popüler olduğu yıllardı ve bu yarışmalardan birine katılan Çetin Alp, “İşte Opera şarkısı” ile gönüllerimize taht kurmuştu.! Chernobil faciasıyla çay hayatımız sekteye uğramış, ancak bir utanç abidesi olan Berlin duvarının yıkılmasıyla da özgürlük duygularımız kabarmıştı. Gorbaçov’un Rusya’sında yankılanan Glastnos ve perestroyka kavramlarını öğrenmiştik. Sinemalarda bisiklet üstünde uçan E.T. hepimizin gönlünde taht kurmuş, Boy George ile üçüncü cinsi tanımış, Duran Duran ile de pop dünyasına yelken açmıştık. Michael Jackson’ın Billy Jean’ı, toprağı bol olsun Laura Branigan’ın Self Control’ü gençliğin yeni kullanmaya başladığı Wolkmenlerde dinlenir olmuştu. Tom Cruse, Top Gun filmindeki rolüyle genç kızların sevgilisi, Kadir İnanır, ağır abi, Küçük Emrah acıların çocuğu olarak karşımıza çıkmıştı. Nuri Alço ve Şu meşhur lakabını söyleyemeyeceğim Coşkunu ise hatırlamadan geçmek olmaz. Hele Yaşar Alptekin’in o güzel dansları, Serpil Çakmaklı’nın tepeden hotozlu saçları nasıl unutulur. 
O günlerde televizyonlar kumandalı değildi. Evin en küçüğü kumanda vazifesi görür, kocaman tuşları olan televizyonu büyük bir beceriyle yönetirdi. Beta ve VHS video kasetleri evler arasında gider gelir, sabahlara kadar acılı İbrahim Tatlıses filmleri izlenirdi. Hele yılbaşı akşamları. Herkes büyük bir sabırla gece yarısı olmasını bekler, her tarafı tüllerle kapatılmış Nesrin Topkapı’nın kıvrak dansları, evlerimize renk katar, beyler gözlerini fal taşı gibi açar, bayanlar ise kıskançlıkla ekranlara bakardı. Düzgün Türkçesi ile bizlere örnek olan, Türk sanat müziğini onun sesiyle dinleyip büyüdüğümüz Zeki Müren’de yeni yılımızı kutlar, eşsiz şarkılarıyla evimize güneş gibi doğardı. Avanak Avni’nin aptallığına, Porof. Zihni Sinir'in icatlarına kahkahalarla gülerdik. Haftanın magazin dedikodularını Hey dergisinden öğrenir, Ses dergisinin verdiği kocaman sanatçı posterleriyle de odamızın duvarlarını süsler, çoğunlukla büyükannemizin “tövbe, tövbe”lerine maruz kalırdık. O günlerde ekonomi nasıldı derseniz, ne yalan söyleyeyim Sarı Çizmeli Mehmet Ağa, hesabı hala daha ödeyemedi.
